Audycja nr: 366 Przygotował: Pastor Henryk Zagrodnik Tekst biblijny: 1 List do Koryntian 12:8–10 Data opublikowania: 02. 12. 2006 Czas odtwarzania: 21:34 min Rozmiar pliku: 2914 kB                         Posłuchaj/Pobierz

Pismo Święte mówi o „darze DUCHA Św.” i o „darach DUCHA Św.” Darem jest zamieszkanie DUCHA Św. w sercu człowieka w chwili nawrócenia i powtórnego narodzenia się. Przychodzi raz i pozostaje z nami na zawsze. (Jan. 14,16). Natomiast dary są przekazywane wierzącym przez DUCHA Św. i przeznaczone są do służby w Kościele. Wylanie DUCHA BOŻEGO jest najważniejszą cechą tego wieku, w którym żyjemy. Jest to wiek łaski, wiek największych możliwości zbawienia. Najmniejszy uczeń PANA JEZUSA i najbardziej skromny chrześcijanin może posiąść pełnię DUCHA Św. W Starym Testamencie zstępował ON na ludzi w określonych celach, zaś w nowym wieku łaski, po Pięćdziesiątnicy, przenika ludzi i zamieszkuje w nich ku chwale i czci BOGA. Wyboru naszych darów dokonuje DUCH Św. i nie należy do zakresu naszych możliwości. (1Kor.12,11). Dary nie są udzielane w postaci nagród i nie podkreślają one duchowej wyższości, lecz udzielane są one odgórnie. Zbór powinien troszczyć się i korzystać z tych darów. Dary duchowe są wyposażeniem BOŻYM, umożliwiającym nam wykonywanie Jego zadań w tym świecie.

W 1Kor.12,8-10 wymienionych jest osiem darów. Jako pierwsze wymienione są: „Mowa mądrości i mowa wiedzy.” Nie chodzi tu jedynie o posiadanie mądrości czy wiedzy jako takich. Jest to mądrość i wiedza wypowiadana. Można powiedzieć, że jest to służba Słowa, w której objawia się DUCH. To właśnie DUCH Św. obdarza mówcę tą mądrością i wiedzą. W wykazie zawartym w 1Kor.12,8 znajdujemy wyraźną definicję treści nauczania, pomimo że nie został tu konkretnie wymieniony ani sam dar nauczania jako taki, ani też urząd nauczyciela. Niemniej jednak wskazuje na niego zarówno wyrażenie „słowo mądrości,” jak i wyrażenie „słowo wiedzy.” W Listach Ap. Pawła „mądrość” odnosi się do wiedzy o BOSKIM planie, poprzednio ukrytym, umożliwiającym ludziom osiągnięcie zbawienia, dzięki ofierze, jaką złożył PAN JEZUS. Stąd też wszelkie skarby mądrości kryją się w CHRYSTUSIE PANU. Mądrość BOŻA przejawia się w kształtowaniu i wykonywaniu Jego rad. A zatem „słowo mądrości” należy rozumieć jako nadprzyrodzoną zdolność wyrażania tej mądrości.

Prawidłowa ocena faktów objawionych przez DUCHA Św. w sposób nadprzyrodzony, daje właściwe zrozumienie, co należy głosić i na jaki temat mówić. Nie ulega wątpliwości, że tylko Wszechwiedzący BÓG może wskazać w nadprzyrodzony sposób na daną dziedzinę wiedzy, której Zbór potrzebuje. To może także obejmować prorocze widzenie. Gdy zwracamy się do prawdziwych faktów objawionych przez DUCHA BOŻEGO, jako do podstawy, wówczas wkraczamy z całą nabożnością na terytorium głębokiej rzeczywistości, ponieważ dotyczy to tych rzeczy, które BÓG przygotował dla tych, którzy GO miłują. Jest to dar „DUCHA mądrości i objawienia ku poznaniu BOGA,” aby BÓG oświecił serca nasze abyśmy mogli poznać miłość CHRYSTUSOWĄ, która przewyższa wszelkie poznanie i abyśmy doszli do pełnego poznania woli Jego we wszelkiej mądrości i duchowym zrozumieniu. Niesposób przecenić znaczenie właściwego zrozumienia spraw BOŻYCH. To właśnie czyni służbę kaznodziejską i nauczycielską tak niezwykle ważną. Podstawową funkcją każdego nauczyciela jest przekazywanie tej wiedzy, która stanowi fundament mądrości.

Odnośnie „słowa wiedzy,” to nic innego jak wiedza o rzeczach, które należą do BOGA i rozumienie czegoś, co czyni chrześcijaństwo bardziej głębsze i doskonalsze. W danym przypadku wiedza jest wniknięciem w rzeczy BOSKIE, zaś mądrość jest tą umiejętnością, która reguluje życie chrześcijanina. Z tego wynika, że mądrość jest większym darem niż wiedza, ponieważ umożliwia słuszne i prawidłowe wykorzystanie wiedzy. W Przyp. Sal.15,2 czytamy: „Język mędrców rozsiewa wiedzę.” Mówiąc inaczej: „Mądrość jest właściwym wykorzystywaniem wiedzy.” W Liście do Ef.1,17 czytamy:, „Aby BÓG PANA naszego JEZUSA CHRYSTUSA, OJCIEC chwały, dał wam DUCHA mądrości i objawienia ku poznaniu Jego, i oświecił oczy serca waszego, abyście wiedzieli, jaka jest nadzieja, do której was powołał, i jakie bogactwo chwały jest udziałem świętych w dziedzictwie Jego.” Żaden rodzaj służby nie potrzebuje w takim stopniu darów nauczania duchowego, co dokonywanie cudów. Nauczyciel, który praktykuje dar słowa wiedzy w swej służbie, to tym samym wyzwala tę moc, która oddziaływuje na jego słuchaczy w sposób rzeczywiście nadprzyrodzony. Ta moc potrafi przeobrażać życie ludzkie.

Pod słowem „nadprzyrodzony” należy rozumieć coś, co znajduje się poza naturą tego, co mamy na myśli. W słowie mądrości i w słowie wiedzy występują dwie prawdy: udzielanie podstawowej mądrości i wiedzy przez DUCHA, oraz obdarowanie nas przez DUCHA słowami, za pomocą, których ta mądrość i wiedza mogą być przekazane innym. Jeżeli chodzi o udzielanie mądrości i wiedzy stosowaną przez DUCHA, to jest nią objawienie. Słowo objawienie znaczy odsłonięcie czegoś w sposób nadprzyrodzony gdzie wszystko staje się jasne. Nie dotyczy to jedynie kaznodziejów, ale daje także światło na pojawiający się problem. Najgłębsza mądrość BOŻA jest zawarta w krzyżu CHRYSTUSA PANA. Wykracza ona daleko poza zasięg ludzkiej mądrości, tak, że człowiekowi myślącemu kategoriami świata doczesnego wydaje się skrajnym głupstwem. Tylko dzięki objawieniu się DUCHA można pojąć i zrozumieć prawdy jaśniejące blaskiem Golgoty.

Jest rzeczą bardzo istotną, aby kaznodzieja czy nauczyciel przekazywali słowa w prostocie. Przekazywanie słowa w prostocie, to nie to samo, co mówić powierzchownie i płytko. Prawdziwa prostota kryje w sobie największą głębię. Tu właśnie zachodzi istotna różnica. Wiedza polega na faktach, mądrość natomiast na zastosowaniu tych faktów. Objawienie faktów daje nam wiedzę, ale objawienie głębszego znaczenia i sensu tych faktów daje nam mądrość. Właśnie funkcja apostoła i ewangelisty polega na tym, aby dzięki otrzymanemu w sposób nadprzyrodzony słowu mądrości, dostosował te fakty do naszych warunków duchowych. Zazwyczaj mówimy o pomazaniu, albo inaczej o namaszczeniu służby słowa, wykonanej przez jakąś osobę. Błogosławieństwo jest trudnym pojęciem do zdefiniowania, ale najwłaściwsza będzie ta, która głosi, że jest to dotknięcie kaznodziei przez BOGA, który zaraz ten dotyk zostaje rozpoznany. Nie wystarczy radować się jedynie pomazaniem czy namaszczeniem, ale trzeba dostrzec dar duchowy, kryjący się za tym pomazaniem, inspirujący to namaszczenie. Oto jedna z najgłębszych rozkoszy człowieka dojrzałego duchowo. Oznaką dobrego i właściwego nauczania jest umiejętność przeprowadzenia właściwej oceny tych jakości przejawiających się we wszystkich darach DUCHA, jeżeli potrafimy dostrzec w nich element ludzki. To złączenie się i stopienie w jedną całość składnika naturalnego ze składnikiem nadnaturalnym stanowi wyraz mądrości BOŻEJ. Np. Chłopiec dał PANU JEZUSOWI swe własne chleby i ryby, a potem nasz PAN rozmnożył to wszystko w sposób nadprzyrodzony. W Biblii zawsze dostrzegamy stapianie się czynnika naturalnego z nadnaturalnym. Błogosławiony ten człowiek, który potrafi mieć oczy otwarte i widzieć BOŻĄ rękę, tak w sprawach życiowych, jak i nadprzyrodzonych.

A teraz podsumujmy to, co dotychczas powiedzieliśmy: Mądrość i wiedza o rzeczach BOŻYCH, stanowi istotę służby kaznodziejskiej i nauczycielskiej, których udziela DUCH Św. przez objawienie. Łaska BOŻA sprawia, że dary te działają w sposób nadnaturalny. Słowa mądrości i słowa wiedzy, za pomocą których wypowiadane są te rzeczy, pochodzą również od DUCHA Św. Są one wypowiadane pod wpływem objawiającej się mocy DUCHA, które w sposób nadprzyrodzony przekracza i przewyższa próg naturalnego daru wypowiadania się. Jak mówi Pismo Św. są to słowa, których naucza DUCH Św. Dzięki dojrzałości duchowej jesteśmy w stanie pojąć znaczenie tych słów i zrozumieć, czym one są w rzeczywistości. Ten, kto tej dojrzałości jeszcze nie osiągnął, jest przeświadczony, że na mówcę spłynął szczególny rodzaj łaski, ale nie rozpoznaje on w niej od razu elementu nadprzyrodzonego, co może prowadzić do niewłaściwych wniosków.

Istnieje bardzo rozległy zakres służby kaznodziejskiej i nauczycielskiej, który nie rości sobie żadnych pretensji do występowania w nim jakiegoś składnika nadprzyrodzonego. Ap. Paweł pouczając Tymoteusza pisze: „A co słyszałeś ode mnie wobec wielu świadków, to przekaż ludziom godnym zaufania, którzy będą zdolni i innych nauczać.” (2Tym.2,2). Nie wchodzi tu w grę nic nadprzyrodzonego. Jeżeli ci ludzie posiadają zdolności wrodzone i są całkowicie poświęceni, to otrzymują tę łaskę DUCHA, którą określamy mianem „pomazanie”. Ale i w tego rodzaju służbie może występować coś, co nosi charakter nadprzyrodzonego działania DUCHA. Najwyższą naszą potrzebą, która łączy się ze sprawą słowa mądrości i słowa wiedzy, jest potrzeba rozpoznania. To stanowi pieczęć służby kaznodziejskiej i nauczycielskiej.

Módlmy się!

Drogi nasz OJCZE zwracamy się do CIEBIE w Imieniu PANA JEZUSA abyś darował nam mężów, którzy nauczając w naszych Zborach, wypowiadali słowa w mocy DUCHA Św., Aby liczba zbawionych pomnażała się i wzrastała duchowo. Prosimy CIĘ PANIE o mądrość i pełnię DUCHA Św. w głoszeniu Twojego świętego Słowa. Amen.

(92–A2)