Audycja nr: 228 Przygotował: Pastor Henryk Zagrodnik Tekst biblijny: 1 List do Koryntian 15:14–19 Data opublikowania: 10. 04. 2004 Czas odtwarzania: 20:29 min Rozmiar pliku: 2765 kB                         Posłuchaj/Pobierz

Często mówi się, że jednym z największych dowodów zmartwychwstania jest istnienie chrześcijańskiego Kościoła. W jaki sposób przestraszeni naśladowcy ukrzyżowanego Mistrza mogli stać się zaczynem zwycięskiego Kościoła, który przetrwał aż do dnia dzisiejszego? Tę niezwykłą zmianę w uczniach PANA JEZUSA Nowy testament przypisuje przekonaniu, że BÓG wzbudził ich Mistrza z martwych, a oni widzieli GO i rozmawiali z Nim. Prócz istnienia Kościoła, innym dowodem zmartwychwstania jest ustanowienie „Dnia PAŃSKIEGO.” Wielu zadaje pytanie, dlaczego pierwsi chrześcijanie, którzy pochodzili z Żydów, przesunęli swój święty dzień z soboty na niedzielę? Ponieważ w tym dniu PAN JEZUS zmartwychwstał i dlatego niedziela jest nowym dowodem zmartwychwstania. W końcu należy zwrócić uwagę na same Pisma Nowego Testamentu. Wiara w zmartwychwstałego CHRYSTUSA PANA wypełnia każdą stronę Nowego Testamentu. Każda jego Księga – nawet List Jakuba, który nie wspomina o tym – jest dokumentem zmartwychwstania, bo inaczej nie zostałaby napisany. Następnym najstarszym dokumentem, mówiącym o zmartwychwstaniu oprócz innych wcześniejszych, jest zapis w Dziejach Apostolskich:, 10,40-42, gdzie Ap. Piotr wskrzesza Tabitę. „A Piotr, usunąwszy wszystkich, padł na kolana i modlił się; potem zwrócił się do ciała i rzekł: Tabito wstań! Ona zaś otworzyła oczy swoje i ujrzawszy Piotra, usiadła. A on podał jej rękę i podniósł ją; przywoławszy zaś świętych i wdowy, pokazał ją żywą. I rozniosło się to po całej Joppie, i wielu uwierzyło w PANA.” Należy jednak podkreślić, że zmartwychwstanie Tabity nie należy łączyć ze zmartwychwstaniem PANA JEZUSA ponieważ ona jeszcze raz musi umrzeć.

Występuje on w pierwszych przemówieniach chrześcijan pochodzenia żydowskiego. Zmartwychwstanie nastąpiło w trzecim dniu, a PAN JEZUS ukazywał się swoim naśladowcom, zarówno mężczyznom jak i niewiastom, w tym i następnych dniach. Chcąc być wierni faktom, musimy zacząć od pustego grobu. Wersje, mówiące o wykradzeniu czy ukryciu ciała są nieprawdopodobne. Gdyby Rzymianie czy Żydzi potajemnie tego dokonali, wtedy wystawiając na widok publiczny martwe ciało, najłatwiej mogliby udowodnić bezsensowność chrześcijańskiego poselstwa.

Ciało PANA JEZUSA zostało przemienione na ciało duchowe, nie podlegające już ograniczeniom przestrzeni i czasu. PAN JEZUS przechodzi przez zamknięte drzwi i pojawia się lub znika zależnie od Swojej woli. Z drugiej strony ciało PANA JEZUSA ma cechy ziemskie, ponieważ jadł i kazał się dotykać. To połączenie cech nieziemskich z ziemskimi, charakteryzuje rzeczywistość zmartwychwstania. Pragnąć zgłębić tajemnicę tego wydarzenia powinniśmy myśleć o niebiańskiej rzeczywistości. Musimy wiedzieć, że zmartwychwstanie było dowodem sprawiedliwości. Gdyby życie ZBAWICIELA zakończyło się na krzyżu, byłoby ono dowodem tragedii i zaprzeczeniem istnienia duchowej rzeczywistości czy porządku we wszechświecie. Nowy Testament mówi nam, że gdy PAN JEZUS oddał Swoje życie w ręce OJCA, echo tego wydarzenia odczuła cała przyroda. BÓG wzbudził GO z martwych a w raz z NIM dowiódł Swojej sprawiedliwości. W PANU JEZUSIE w szczególny sposób ucieleśnił się ten BOŻY cel. Był ON SYNEM CZŁOWIECZYM, który w Imieniu BOŻYM przyszedł, aby szukać i zbawić zgubionego człowieka. W tym celu poświęcił Swoje życie jako Sługa PANA. Będąc wcieleniem tego celu i zupełnie jednocząc się z grzesznikami poszedł na śmierć. Zmartwychwstanie jest manifestacją zwycięstwa zbawczego celu BOŻEGO, który zaprowadził CHRYSTUSA PANA na krzyż.

Dalej, zmartwychwstanie, jest zwycięstwem nad śmiercią. ON pokonał śmierć i zainaugurował Nowy Wiek. Zmartwychwstanie zawierało obietnicę życia dla tych, którzy do Niego należą. ON, bowiem oddał Samego Siebie, aby wykupić ludzi spod panowania ich odwiecznych nieprzyjaciół: grzechu, śmierci i szatana. Dlatego w triumfie Jego zmartwychwstania jest zwycięstwo wszystkich tych, którzy Jemu zaufali. O tym pisze Ap. Paweł w pierwszym Liście do Koryntian w rozdziale 15-ym. Jeżeli Ten, który w Swojej Osobie zawarł los Ludu BOŻEGO, rozwiał mit niepokonanej potęgi śmierci, to wszyscy Jego naśladowcy stoją przed perspektywą życia. „Jak w Adamie wszyscy umierają, tak w CHRYSTUSIE wszyscy będą przywróceni do życia.” Moc, która wyprowadziła PANA JEZUSA z grobu, jest do dyspozycji ludzi wierzących w ciągu ich całej ziemskiej wędrówki życiowej. W świetle zmartwychwstania służba CHRYSTUSA PANA osiągnęła swój najwyższy szczyt. Krzyż znalazł swoje wyjaśnienie a przyszłość – drogę do mocy i zwycięstwa.

Zmartwychwstanie CHRYSTUSA PANA w Nowym testamencie to temat, którego nie można dotknąć bez pewnego drżenia, dlatego, że jest ono wydarzeniem stanowiącym centralną tajemnicę Nowego Testamentu. Bez zmartwychwstania nie ma wiary chrześcijańskiej. Stanowi ono samo serce chrześcijańskiego orędzia. To wydarzenie, które dokonało w apostołach odnowienia ich wizji, siebie samych i świata. Ostatecznie zmartwychwstanie, jak pisze Ap. Paweł do Koryntian, jest jedynym obwieszczeniem prawdy: „A jeśli CHRYSTUS nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także nasza wiara.... A jeżeli CHRYSTUS nie zmartwychwstał, daremna jest wasza wiara i aż dotąd pozostajecie w grzechach waszych. Jeżeli tylko za życia doczesnego w CHRYSTUSIE nadzieję pokładamy, jesteśmy bardziej od wszystkich ludzi politowania godni.”(1 Kor.15,14-19).

Zmartwychwstanie PANA JEZUSA, wg. Ap. Pawła, jest, więc zmartwychwstaniem, które udziela zbawienia i życia. A ponieważ udziela zbawienia i życia, powoduje wszystkie inne zmartwychwstania. Jest to zmartwychwstanie, które uwalnia; zmartwychwstanie, które dotyczy całej ludzkości i które dla całej ludzkości zapoczątkowało nowe i wieczne życie. Nowy Testament nigdy nie traktował zmartwychwstania CHRYSTUSA PANA tak jak inne zmartwychwstania, opisane w Piśmie Świętym: jak np. wskrzeszenie córki Jaira, syna wdowy czy łazarza. Zmartwychwstanie PANA JEZUSA nie jest i nigdy nie było czymś, co dziś nazwano by ożywieniem zwłok. Te ożywione zwłoki musiałyby jeszcze umrzeć. Zmartwychwstały CHRYSTUS PAN nigdy więcej nie umiera. Według Nowego testamentu PAN JEZUS zwyciężył śmierć ostatecznie. Zmartwychwstanie PANA JEZUSA to wejście pierworodnego spośród zmarłych, wodza ludzkości, w samo życie BOGA, a zatem dla wszystkich ludzi związanych z CHRYSTUSEM PANEM, stanowi zadatek i nadzieję tego przemienionego życia. Jeśliby PAN JEZUS nie zmartwychwstał, los ludzki nie zmieniłby się i śmierć nie zostałaby zwyciężona a my nie bylibyśmy zbawieni. Bez tego faktu nie byłoby dobrej nowiny, która jest centralnym stwierdzeniem Nowego Testamentu.

Całkowita gloryfikacja CHRYSTUSA PANA, wraz z duszą i ciałem, wieńczy w sposób doskonały dzieje religijne starożytnego Izraela. Ponadto w kontekście zesłania DUCHA Świętego, zmartwychwstanie stanowi kamień węgielny pod nową, obejmującą cały świat „ekonomię” BOŻĄ. Zmartwychwstały PAN JEZUS, zsyłający DUCHA Świętego zapoczątkowuje ostatnią epokę historii Kościoła. Wówczas w tym świetle zmartwychwstanie ukazuje się jako wydarzenie centralne, przez które BÓG ofiarowuje nadzieję odkupienia ze wszystkich następstw spowodowanych przez grzech. I co jest bardzo istotne, że przez zmartwychwstanie CHRYSTUSA PANA rodzaj ludzki – a w pewnym sensie i cały świat stworzony – zostaje przywrócony do stanu pierwotnego zjednoczenia z BOGIEM.

W CHRYSTUSIE PANU, BÓG staje się sprawcą i wykonawca zbawienia. Tak, więc rozważane w perspektywach historii świętej, zmartwychwstanie jest wydarzeniem pełnym najwyższego znaczenia. Ukazuje ono miłosną dobroć BOGA Izraela...Wreszcie należy zauważyć, że świadkowie zmartwychwstania doznali pod wpływem tego przeżycia całkowitej przemiany. Obcowanie ze zmartwychwstałym PANEM JEZUSEM twarzą w twarz, przekształciło ich w nowych ludzi i uczyniło ich sługami Ewangelii, przynaglając do głoszenia z wielką mocą dobrej nowiny całemu światu. Niektórzy Żydzi bardzo temu protestowali nazywając te naukę bluźnierstwem a Grecy nazywali ją szaleństwem. Lecz ani groźby, ani szyderstwa nie mogły zmusić apostołów do milczenia. Stąd płynęło ich przekonanie i nawracająca moc ich orędzia? Jednym z wyjaśnień jest to, które dali sami apostołowie, a mianowicie:, że nie uwierzyli lekkomyślnie, ponieważ Sam PAN JEZUS dał im całkowitą pewność Swego triumfu i ich posłannictwa, polegającego na głoszeniu Ewangelii. To wyjaśnienie, jeżeli je przyjmiemy, w pełni uzasadnia wiarę i naukę pierwotnego Kościoła.

Módlmy się!

Kochany nasz OJCZE Niebiański, Jakże jesteśmy CI wdzięczni za darowanego nam PANA JEZUSA, którego posłałeś na ten nędzny padół ziemski, aby w mękach krzyżowych umrzeć z powodu naszych nieprawości, które wziął na Siebie i zmartwychwstał dla naszego usprawiedliwienia. Dziękujemy CI nasz drogi ZBAWICIELU za Twoją miłość, jaką żywisz do każdego grzesznika i za cudowną obietnicę, że dla swoich wiernych przygotowałeś miejsce w Niebie, aby mogli przebywać z Tobą już przez całą wieczność. Niech będzie błogosławione i uwielbione Twoje święte Imię. Amen.

(57–B2)