Chcemy wspólnie z wami rozkoszować się Słowem naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Jak by nie było — miecz obosieczny.

Dlatego, jeżeli dzisiaj będę sięgał po wersety biblijne, to chcę to robić właśnie jak rycerz, opierający dumnie rękę na głowni miecza, nie po to, by kogoś straszyć czy komuś grozić, ale by pokazać, na czym opieramy naszą ufność, skąd czerpiemy siłę i gdzie pragniemy szukać wsparcia i pomocy.

Niech mi Bóg dopomoże, by tak i tylko tak właśnie zabrzmiało to słowo w waszych sercach.

Chcę mówić o kilku aspektach naszej służby wśród bezdomnych i o tym, jak postrzegamy i rozpoznajemy Boże pragnienia, Bożą wolę i Boże dzieła w tej służbie.

i w sumie nie ta służba jest ważna, ale Pan, który nas wysłał, i ważni są ci, do których nas posłał.

Wszyscy znamy dobrze świadectwo, opisane zresztą w trzech ewangeliach, o tym jak Jezus uciszył burzę, jak ocalił swoich uczniów w środku sztormu, ganiąc jedno cześnie ich niewiarę.

Jest to wspaniałe świadectwo, którym rozkoszujemy się we wszystkich burzowych i sztormowych sytuacjach w naszym życiu.

Pamiętacie ten, jakby manifest programowy, Jezusa Chrystusa?

Człowiek znajdujący się w beznadziejnej, rozpaczliwej sytuacji, któremu już nikt nie był w stanie pomóc.

Bez tej lekcji, słysząc później odgłosy: wycie, wrzaski, przekleństwa, tłuczenie kamieniami, dobiegające z grobów i kamieniołomów — uciekliby prawdopodobnie gdzie pieprz rośnie.

Bez tej wiary, widząc później nadciągających, wzburzonych Gerazeńczyków uciekliby szybciutko z powrotem do łodzi, przeklinając sam pomysł wyprawy do tego kraju.

Zastanawiam się czasami, jak przyjaciele, znajomi, słuchacze apostołów reagowali na ich opowiadania o burzy na jeziorze. O tym, jak ich Jezus uratował. Jak oc alił ich życie.

Gdy posyła nas Pan — mamy wszystko, co potrzebne do wykonania zadania.

Gdy posyła nas PAN, to choćby wszystkie okoliczności mówiły o porażce — będzie zwycięstwo!

Gdy posyła nas człowiek — łódź najprawdopodobniej okaże się dziurawa i trzeba szybko zawracać, by ocalić skórę.

Gdy posyła człowiek, to na miejscu bitwy okazuje się, że zamiast amunicji mamy ślepaki, zamiast mieczy — patyki, a zamiast prowiantu — puste, zardzewiałe puszki po konserwach.

Bracia i siostry z Zamkowej słyszeli już kilkakrotnie tę historię. Słyszeli też kazanie o świniach tak troskliwie wypasanych w kraju Gerazeńczyków.

Ale Słowo Boże jest żywe i kiedy dociera do nas, rodzi nowe przemyślenia, rzuca nowe światło, buduje nowe nadzieje, dlatego też dzisiaj wracam znowu do tego t ematu.

Dlatego też, jeżeli to, co teraz będę mówił, będzie napomnieniem, to jest ono skierowane głównie do tych, którzy już takie napomnienie otrzymali od Pana i nic z tym do tej pory w tym k ierunku nie zrobili.

Będą inspiracją do wspólnej modlitwy o bezdomnych, o uzależnionych, o Zamkową i o nas wszystkich.

A tymczasem — bracia Gerazeńczycy szybko skalkulowali wartość straconych świń i dokonali wyboru.

Zamkowa słyszała i zna już to wyliczenie:

2000 świń po około 500 złotych każda to daje okrągły, piękny, równiutki milion złotych!

Odejdź stąd, bo się Ciebie boimy. A tak naprawdę, to boimy się, że zabierzesz nam nasze ukochane świnie.

Skoro nie chcesz się nauczyć tolerować naszych świń, udawać, że ich tu nie ma lub przynajmniej o nich nie mówić — to lepiej stąd odejdź!

Możemy wmawiać homoseksualistom, że wszystko w porządku — po prostu kochają inaczej.

Tak samo, jak moglibyśmy wmawiać złodziejom i oszustom, że są uczciwi inaczej

Przyprowadzałem takiego nieszczęśnika do miejsca modlitwy zapewniając: — Bóg cię uleczy.

A on za dwa dni wracał pijany i mówił: — No widzisz, nic to nie pomogło!

Alkoholizm, pijaństwo — sięganie po alkohol z przeróżnym usprawiedliwieniem, czy uzasadnieniem na ustach — to grzech, którego nieuchronną konsekwencją są i będą różnorodne choroby i nieszczęścia.

Jeżeli do poprawy nastroju potrzebny ci alkohol — to grzech!

Jeżeli twój smutek powierzasz alkoholowi — to grzech!

Jeżeli do „rozruszania” towarzystwa zamiast psalmów, pieśni, hymnów i świadectw potrzebujesz butelki — to grzech!

Jeżeli twoje wieczorne odpocznienie odnajdujesz nie w Panu, ale w tzw. „zasłużonej” puszce piwa — to grzech!

A co jeżeli chodzi o poprawę krążenia? Przecież to pomaga!

Czary też pomagają!

W każdej sytuacji mamy prawo, cudowny, zaszczytny obowiązek zwrócić się do Pana, a jeżeli zwracamy się w inną stronę to…?

Pozostawię to pytanie bez odpowiedzi, tym bardziej, że odpowiedź można bardzo łatwo znaleźć.

Jeżeli nie będzie świadomości grzechu, świadomości tegojak ohydna jest nasza świnia w oczach Boga, jeżeli nie będzie nie tylko wiedzy o potrzebie jej wypędzen ia, ale przede wszystkim szczerej pokuty i rozpaczliwego pragnienia kąpieli w świętej Krwi Jezusa — to nie będzie uwolnienia, to nie będzie przebaczeni a, to nie będzie zbawienia. Amen!

Nie można jednej ręki wznosić do Boga o ratunek, a w drugiej z szacunkiem i nabożnością trzymać kieliszek.

Dopiero Boże Słowo sprawiło, że ze wstrętem i obrzydzeniem odrzuciłem kieliszek — jak bym trzymał jakiegoś gada w ręce.

A Boża moc, łaska i mądrość sprawiły, że od siedmiu lat nawet w marzeniach nie sięgnąłem po wineczko, piweczko, koniaczek czy tego, niby niewinnego, szampanika.

Choćbyśmy go nazywali króliczkiem, pieseczkiem, czy koteczkiem — to jest brudną, śmierdzącą świnią.

Gdyby nie ta łaska, gdybym dalej trwał w ślepocie, to:

Na Zamkowej nazywamy grzech po imieniu i choć jest to trudne dla obu stron, to jest to jedyny sposób, by uratować tych, których Ojciec dał Synowi.

Jedyny sposób, by zachęcić do pokuty, upamiętania, porzucenia grzesznego życia i również do porzucenia bezdomności.

Nazwanie grzechu po imieniu to jedyny sposób pokazania, w kim i w jaki sposób możemy i w kim należy pokładać nadzieje.

Sposób by pokazać, gdzie szukać prawdziwego mieszkania i jak nie zgadzać się na własną bezdomność i beznad ziejną bezradność.

Jak nie przyzwyczajać się, że widocznie tak nijak i beznadziejnie to już być musi. Na zawsze.

— myśleć jak Jezus

— mieć pragnienia i marzenia jak Jezus

— żyć jak Jezus i czynić rzeczy, jakie Jezus czynił

Czy jeżeli nasze myśli są dalekie od myśli Chrystusowych, nasze pragnienia i marzenia rozmijają się z Chrystusowymi, a o naszych czynach lepiej nie wspom inać, to nie jesteśmy przypadkiem bardzo, bardzo daleko od domu?

Pozornie ubywa obowiązków, a przybywa praw.

Zrzucamy na innych to, z czym nie radzimy sobie, i mamy coś na kształt komfortu psychicznego.

I nigdy na nią nie wyjdziesz.

Mieszkać w Jezusie — to mieć tam stałe, a nie czasowe zameldowanie.

Trwać — to jak żołnierz trwa na posterunku — stale i nieustannie, a nie od czasu do czasu.

Jeżeli mieszkam w Jezusie Chrystusie, to w Nim i tylko w Nim mam schronienie, zaopatrzenie, bezpieczeństwo i odpoczynek.

Ratunek, pożywienie, radę, mądrość – prawdziwą, szczerą, nieobłudną miłość, znajdujemy w domu! W Chrystusie Jezusie!

Jeżeli nie mieszkam w Chrystusie, jeżeli nie trwam w Nim nieustannie, to jestem bezdomną sierotą.

Asy wywiadu ukryte na zasłużonej emeryturze!

Bez broni, bez możliwości, ale za to jaka wiedza, jakie doświadczenie i jakie wspomnienia!

Tak często to wołanie wręcz rozpaczliwie wydobywa się z naszych ust, z naszych serc.

Różnimy się od Świadków Jehowy, Mormonów, Hari–Kriszna i innych, którzy też noszą kanapki na dworzec.

Gdzie te świnie pędzące w przepaść i gdzie uwolnieni ludzie, pięknie odziani i siedzący u stóp Jezusa, wpatrzeni w Niego z wdzięcznością i miłością?

Czy naprawdę jestem Chrystusowy?

Czy naprawdę w Nim mieszkam?

W jednym ze zborów naszego Kościoła opowiedziano mi świadectwo o młodym mężczyźnie i jego ojcu — alkoholiku.

Wreszcie pewnego wieczora, idąc na nabożeństwo, ten chłopak nie wytrzymał.

Za godzinę był z powrotem w barze i opowiadał swoje świadectwo tym, z którymi jeszcze przed chwilą pił.

Upłynęło 12, a w tej chwili już chyba14 lat. Jest trzeźwy, służy Jezusowi.

Niemożliwe?

Co nasz Pan przygotował, jaki ma plan dla tych, których wyzwolił, którym otworzył oczy?

Uświadamiam sobie, że postawił mnie w miejscu, gdzie rosną dęby na Jego chwałę.

A potem nadają się tylko w ogień, a ewentualnie, co piękniejsze okazy, ususzone — do zielnika na pamiątkę.

My opowiadamy naszym podopiecznym dawne świadectwa mocy Pańskiej w Kościele. Opowiadamy o dawnych mężach wiary, uzdrawiających i wypędzających demony w Imieni u Pana.

Opowiadamy o kościołach i o ewangelistach, zdobywających dla Pana całe narody, ale to wszystko coraz bardziej przypomina prastare ruiny, opustoszałe osiedla p rzodków, zburzone miasta opuszczone od wielu pokoleń.

To właśnie ONI odbudują starodawne ruiny, odnowią opuszczone miasta, podźwigną osiedla opustoszałe od wielu pokoleń.

Na Bożą chwałę!

To ICH będą zwać dębami sprawiedliwości!

Na Bożą chwałę!

Ale jak wyrośnie — to jest moc, potęga i chwała.

Alleluja!

Stąd właśnie bojaźń i drżenie, z jakimi wykonujemy powierzoną nam służbę.

Czy zdajemy sobie sprawę z tego, jak ważny, dojrzały i odpowiedzialny w oczach Pana musi być nasz Zbór, skoro Pan powierzył właśnie naszemu Zborowi tak trudne i jednocześnie tak zaszczytne zadanie?

Wszak to nas zabrał ze Sobą do łodzi i mimo sztormów, burz i bardzo często wbrew „zdrowemu rozsądkowi” — prowadzi z misją do kraju Gerazeńczyków.

Oni odrzucili Boga, ale Bóg nie odrzucił ich.

Pozostawił wśród nich tego, którego uratował — pozostawił żywe słowo świadectwa, a nie martwe wspomnienia.

Kiedy Pan uwolnił mnie z niewoli 7 lat temu, to bardzo pragnąłem cichutko i spokojnie siedzieć w kącie Jego Kościoła, czytać Biblię kilka godzin dziennie, cic hutko się modlić w swoje komorze i odpoczywać po tych strasznych latach katorgi w służbie grzechowi.

Gdybym podliczył, z ilu rzeczy uwolnił mnie Pan przez te siedem wspaniałych lat, jak wiele mi odpuścił, ja k wiele przebaczył — to zebrał by się z tego całkiem spory legion.

Do kraju, gdzie bardziej kochano świnie niż Boga.

I jak tu takim zwiastować?

Po każdym świadectwie gratulacje, uściski, słowa zachęty, a nie gwizdy, kpiny i kamienie.

Mam na sercu, byśmy wspólnie zaśpiewali tę piękną pieśń: „ Kto powie ludziom o Jezusie?”