1. Istota grzechu

Mt 12:33-35; Mk 7:20-23; Rz 6:6; Rz 7:17,20,23,25; Rz 8:3,5-7; Gal 5:16-21; Ef 2:3; Jk 1:14. Istotą grzechu jest sprzeciw względem woli Bożej, bunt przeciwko Bogu. Człowiek przez upadek w grzech odziedziczył grzeszną naturę czyli skłonność do grzeszenia. Człowiek grzeszy, ponieważ jest z natury grzesznikiem, nie odwrotnie. Dlatego nie wystarczą przedsięwzięcia ani silna wola. By wyzwolić się od grzechu, konieczne jest nowe narodzenie, nowa natura.

2. Definicje grzechu

1J 3:4; Jk 2:10,11 — przestępstwo zakonu tzn. Bożych nakazów; Jk 4:17 — nie czynienie dobrego; Jk 5:17 nieprawość czyli bezprawie, tzn. to, co nie jest prawe ani właściwe, to, co nie jest zgodne z wolą Bożą; 5Mo 29:18,19 — odwrócenie się od Boga, pójście swoimi własnymi drogami; Ps 95:10 — błądzenie sercem; 2Kn 12:14 — nie szukanie Boga; Prz 24:9 — głupie zamysły; Iz 42:20 — zwodzenie samego siebie; Rz 14:23 — to, co nie jest z wiary (z przekonania) jest grzechem.

3. Grzech oddziela od Boga

Joz 7:12; 2Kn 24:20; Iz 59:2; Iz 64:7; Oz 9:12; Mi 3:4; Mt 7:23; Mt 25:41; Łk 13:27; Hbr 12:14. Grzech narusza społeczność z Bogiem i pozbawia człowieka skutków obecności Bożej, Jego mocy, opieki, pomocy. Bóg nie chce i nie może mieć nic wspólnego z grzechem.

4. Bóg nienawidzi grzechu

1Mo 6:5,6; 3Mo 18:24-30; 4Mo 22:32; 5Mo 25:16; 1Kr 14:22; Ps 5:5-7; Ps 11:5; Ps 78:59; Ps 106:40; Prz 3:32; Prz 6:16-19; Prz 11:20; Prz 15:8,9,26; Prz 21:27; Jr 25:7; Jr 44:4,22; Łk 16:15. Grzech jest przeciwny Bożej naturze, budzi Bożą odrazę, Boże obrzydzenie, pobudza Boga do gniewu. Na gniew ten zasługują ludzie, miłujący grzech i lgnący do grzechu. Miłość Boża do człowieka powoduje jednak, że Bóg, nienawidząc grzechu, daje grzesznikowi szansę upamiętania. Jeśli jednak z niej nie skorzysta, spada na niego Boży gniew.

5. Oszustwo grzechu

Hbr 3:13; Iz 59:10,12; Mt 15:14; Rz 1:22; 1Pt 1:9; Obj 3:17. Grzech zaślepia człowieka, który grzeszy, pozbawia go możliwości poprawnej oceny swojego stanu i położenia. Oszustwo grzechu polega na tym, że: 1) człowiek nie widzi grzechu — wydaje mu się, że postępuje właściwie, oraz 2) człowiek nie widzi skutków grzechu — wydaje mu się, że naruszanie Bożych norm jest dla niego korzystne. Jest to oszustwo, gdyż grzech w ostatecznym rozrachunku jest dla człowieka zawsze zgubny. Szatan zawsze pokazuje człowiekowi to, co wydaje się być korzyścią, a zataja przed nim to, co jest zgubne. Na tym polega kuszenie, nęcenie do grzechu.

6. Skutki grzechu

Iz 3:9 — nieszczęście; Iz 42:24 — splądrowanie, ogołocenie z rzeczy dobrych; 1Mo 3:7-10; Prz 28:1 — strach, lęk, poczucie winy, dążenie do ukrycia faktów i siebie; Prz 10:24; Prz 12:21,26 — złe skutki; Prz 30:20 — grzech zatwardza, znieczula sumienie; Jr 5:25 — pozbawia rzeczy dobrych; Iz 57:20,21; Jr 4:18; Prz 29:6 — odbiera pokój, sprowadza przykrości; Jr 7:19,20 — sprowadza gniew Boży; Mk 7:21-23 — zanieczyszcza człowieka; 1Ko 6:9-11; Gal 5:19-21 — pozbawia udziału w Królestwie Niebios.

7. Zguba i śmierć

1Mo 6:5,7; 1Kr 13:33,34; Ps 5:11; Ps 94:23; Prz 5:22,23; Prz 8:36; Prz 10:29-31; Prz 11:19; Prz 13:6,15; Prz 22:8; Iz 3:9,11; Iz 9:18; Iz 14:22; Jr 14:16; Jr 21:14; Ez 22:31; Ez 23:31-35; Rz 6:23. Nieuchronnym następstwem grzechu jest zguba i śmierć. Nie ma żadnej szansy, by coś grzesznego udało się przemycić do życia wiecznego. Bóg jest przeciwieństwem grzechu i pozostanie takim na zawsze. Człowiek ma do wyboru albo całkowite zerwanie z grzechem, albo zgubę i śmierć. Jest tylko jedna droga wyzwolenia z grzechu — ta, którą zgotował Bóg. Człowiek, chcący iść tą drogą, musi zdecydować się na zerwanie z grzechem, znienawidzić grzechu i przyjąć łaskę Bożą. Dopóki człowiek bierze w obronę swój grzech, ukrywa go i zataja, nie może być zupełnie wolny.

J. K.